انواع مختلفی از رولبرینگ های عنصر نورد وجود دارد. نکته کلیدی در تعیین نوع تحمل ، سبک خود عنصر نورد است. اگرچه بلبرینگ ها در پیکربندی ها و طرح های مختلفی موجود هستند ، اما به دلیل داشتن عنصر نورد ، هنوز به عنوان بلبرینگ شناخته می شوند. بلبرینگ هایی که از ساچمه به عنوان عنصر نورد استفاده می کنند می توانند به اشکال مختلف باشند. همانطور که در زیر نشان داده شده است ، رولبرینگ ساچمه ای به صورت استوانه ای ، سوزنی ، مخروطی (ذوزنقه ای) و کروی (بشکه ای شکل) موجود است. رولبرینگ های ساچمهی دارای یک منطقه تماس خطی بین ساچمه ها و حلقه ها هستند و ظرفیت بار سنگین تری را در مقایسه با یک توپ تماس نقطه ای فراهم می کنند. با این حال ، توپ تماس نقطه ای اصطکاک ساچمهی کمتری نسبت به رولبرینگ عنصر ساچمه ایجاد می کند ، و باعث می شود برای سرعت کار بالاتر مناسب تر باشد. علاوه بر عنصر نورد ، اکثر رولبرینگها از یک حلقه داخلی ، حلقه بیرونی ، و نگهدارنده یا قفس تشکیل شده است تا عناصر نورد را هدایت و جدا کند.
در رولبرینگ های مخروطی ، حلقه داخلی را معمولاً مخروط می نامند ، در حالی که حلقه خارجی را جام می نامند. مسیرهای ساچمهی عناصر روی حلقه ها را مسیرهای مسابقه می نامند. با رولبرینگ های توپی ، از آنجا که مسیر توپی در واقع یک شیار است ، از آن به عنوان شیار مسیر مسابقه یاد می شود. در رولبرینگ های رانش به ترتیب به حلقه های داخلی و بیرونی واشر شافت و محفظه گفته می شود. قطر داخلی حلقه داخلی معمولاً سوراخ نامیده می شود و روی شافت یا دوک نصب می شود. قطر خارجی حلقه بیرونی معمولاً در بیشتر موارد با مسکن یا توپی تماس دارد. رولبرینگ های شعاعی در درجه اول برای حمل بار شعاعی طراحی شده اند. اکثر رولبرینگ های شعاعی می توانند مقداری بار محوری را با توانایی حمل رانش وابسته به زاویه تماس و نوع عنصر نورد حمل کنند (ساچمه های مخروطی با زاویه تندتر ظرفیت رانش نسبتاً بالایی دارند). با این حال ، به غیر از رولبرینگهای رانش کروی ، که می توانند مقدار کمی بار شعاعی را حمل کنند ، رولبرینگ های رانش فقط می توانند بارهای رانش را حمل کنند.
